Ben ik egoïst ten opzichte van onze kinderen?

Heerlijk lig ik nu aan de Adriatische kust te genieten hoe onze kinderen spelen in de zee.
En gelukkig zijn ze, lekker liggen ze dobberen op een watermeloen terwijl ik op mijn mega kitscherige unicorn hun voorbijdrijf.
Trots roepen ze naar mij Mammi kom hier, zonder enige vorm van schaamte.

Wat ben ik toch gelukkig met die 2 helden.
Toch 1 van mijn grootste twijfels toen ik 2jaar geleden de overweging maakte om uit de kast te komen waren hun.
Zo 2 jongens van nu 10jaar en 11jaar hebben toch een vaderfiguur nodig, een voorbeeld, een man die hun kan leiden in het leven.
Is mijn beslissing dan egoïstisch?

Als ik de stap neem dan ontneem ik hun vader, erger nog 1 van de 2 heeft al jaren geen contact meer met zijn vader en nu net is er iemand in zijn leven gekomen die die rol invult.
Ik heb veel respect voor hem, hij heeft zelf de zware boodschap eerst moeten verwerken dat zijn vader hem niet meer wilde zien.

Hij heeft ook niet voor mij gekozen, het is Julie die voor mij koos en hij moest maar volgen in het leven. Plots was er een wild vreemde man in zijn leven bij gekomen.
Die jongen heeft mij heel snel aanvaard als een plus vader en eindelijk was er een persoon die dit een beetje kon invullen.

Zou ik dan mijn geluk laten voorgaan voor hem? Ook mijn eigen biologische zoon heeft het niet altijd makkelijk gehad. Ouders gescheiden elke week op en af gaan.
Die papa keek hij heel erg naar op, zijn grote voorbeeld.
Ik wist niet wat ik moest doen, verder mijn leven in een leugen leven of echt zijn?

Ik koos dus voor die laatste optie, ik nam de grote gok.
Maar hoe moest ik hun dat uitleggen dat papa, mama wordt?
Ik legde hun dit alles uit en legde hun voor dat het niet hun keuze was en indien ze dit wilden, ze me papa mochten blijven noemen.

Dan schrik je wel hoe ze er mee omgingen maar zeker in het begin was ik nog steeds die man in hun leven. Wat wel steeds moeilijker was als we in het openbaar liepen en zeker toen mijn uiterlijk steeds vrouwelijker werd, ze plots mij riepen: "PAPA".
Iedereen keek scheef om, je zag de rare reacties van de omstaanders.

Ook merkte je dat ze mij als hij zagen en over mij zo spraken.
Na een tijdje namen we de jongens apart en legde hun dit voor, ze mochten nog papa zeggen maar dat het veel leuker zou zijn als we een nieuwe naam kozen voor mij.
Toch kozen ze voor mappi en mijn eigen zoon voor mammi.
Ook begonnen ze mij als vrouw te zien, gebruite uit zichzelf zij en haar terwijl hun omgeving dit nog niet altijd deed.

Zo lief van hun.
Toch was het kortzichtig van mij om te denken, nu er 2 mama's zijn dat ze iemand missen.
Liefde, steun en plezier, een warm gezin is wat belangrijk is.
Het typische mama, papa gezin is niet belangrijk maar wel 2 ouders die er zijn voor hun.

En ik kan zeggen dat ze super gelukkig zijn, hun eigen ontwikkeling van jongen naar man wordt er niet mee afgeremd, het zijn echte stoere kerels, mini mannetjes.
Als ze met problemen zitten staan wij er altijd voor hun.

En eigenlijk had ik weer fout geweest om teveel in het binaire afgelijnde man/vrouw gedachte te denken. Het is liefde dat ze nodig hebben.

Onderweg naar het Italiaanse Cesenatico hebben tot 2 maal panne gehad, eerst een afgeknapte kabel die de caravan met de auto verbind. Stoer heb ik die zelf hersteld op een half uurtje op de parking van de supermarkt in Frankrijk.
Daarna stonden met een oververhitte koppeling net voor de Gotthard tunnel, ook uit deze situatie had ik ons gered na een uurtje of 2.

Wat ik kan besluiten is man/vrouw gezin of vrouw/vrouw gezin maakt niets uit, als je er maar staat voor je kinderen en als vrouw kan je ook evengoed je mannetje staan.
Trots dat ze daar op zijn en trots op ons gezin en op hun mappi/mammi.

Ook op school is alles geweten en hun vriendjes of andere kinderen pesten hun er helemaal niet mee. Zij vinden het zelfs cool.

Dus nu geniet ik van de Italiaanse zon en trots genieten onze zonen met ons mee en ze hebben er niemand mee verloren enkel een gelukkiger ouder en dus een warmer en gelukkiger gezin.
En dat is wat kinderen nodig hebben, en hun grote voorbeeld ben ik nog steeds.