De perfecte wereld

Een paar weken geleden is op een parkeerplaats een fietser tegen mijn auto gereden.
Ik rij met een vrij recente ruime auto uit 2017 en de kras was best groot en diep.
Aangezien ik in de winkel was, heb ik het niet zien gebeuren.
Wat kan ik daar toch verveeld me zitten. Zoiets sleep ik wel weken met me mee.
Ik zou hem onmiddellijk naar de garage brengen voor herstelling net zoals ik had met mijn GSM toen er een paar kleine barstjes in zitten.

Alles moet perfect in orde zijn anders knaagt het aan me, mijn vriendin is compleet anders. Zij zou "relativeren" kunnen uitgevonden hebben.
Ik ben daar best wel jaloers op, bij mij gaat dat relativeren niet zo vlot.
Gelukkig is zij er en maakt ze mij duidelijk dat de functionaliteit niet weg is. En gelijk heeft ze. Om honderden tot duizenden euro uit te geven om enkel alles er gelikt doen uitzien heeft echt geen meerwaarde.

Gek toch dat als iets niet perfect in orde is dat het mij blijf spoken tot uren en dagen er na. Zo heb ik dat ook met werk. Ik kan het niet hebben als ik iets fout doe of commentaar krijg. Ik zal steeds luisteren en ik besef dat ik leer uit commentaar. Toch voelt het als een mokerslag