Het is moeilijk om echt te blijven

Wat een bevrijding was het, eindelijk mezelf zijn!
Ik had de steun en tegelijk het startschot gekregen om mij niet langer te verstoppen.
Mijn angst om mij te uiten was grotendeels door mijn idee hoe andere zouden denken over mij.
De knoop is doorgehakt, mijn innerlijke zelf wordt eindelijk bevrijd uit haar gevangenis.
Nu kan ik echt zijn! Maar was ik daarna ook echt.

Het is een vraag die wij allemaal ons wel eens kunnen stellen, hoe echt zijn we.
Dat kan echt ver gaan. Soms houden we ons in om onze ware aard of ideeën te uiten uit respect voor de ander. Er zijn ook wel momenten, zoals ik vroeger, dat we ons schamen voor wie we echt zijn. Het kan dan zover gaan, dat je uiteindelijk zo lang met een leugen leeft dat je het vanzelfsprekend vind.

De verwachtingen van anderen en hoe "wij" denken hoe een ander denkt over ons, zijn een enorme rem op ons ontwikkeling en eigenheid.
Ik ben zeker dat de meeste veel wegsteken over zichzelf, zelfs voor vrienden of  zelfs voor hun partners. Dat je bepaalde zaken voor jezelf houd, om te voorkomen dat je iemand kwetst lijkt me wel normaal.
Als je jezelf anders gaat gedragen omdat het niet de norm is of omdat iemand dat niet gewoon is, kijk daar zijn we dan niet goed bezig. Hoeveel mensen vrouwen, maar ook mannen passen hun uiterlijke kenmerken aan voor de culturele en sociale norm.
Nog erger is als je je gedrag ook veranderd om die reden.

Het meest opvallende voorbeeld is gewicht en uiterlijk. Velen zullen beweren als ze afvallen of fitnessen dat dit voor zichzelf is.
Op zich niets mis mee. Ik twijfel toch of al die personen die daar staan te zweten, allerlei supplementen nemen of diëten volgen dit niet doen voor "de rest".
Ook wordt dit enorm getriggerd door de omgeving. Zelf maak ik altijd mee als ik onder de 80 kg weeg, krijg ik de vraag of het wel goed gaat met mij.
Terwijl als ik boven de 85 kg weeg dan worden er "onschuldige" opmerkingen gegeven zoals: "of ik goed heb geleefd" of "OEI, je bent wat aangekomen".

Je moet dan sterk zijn om je hier tegen te verzetten en beseffen zolang je zelf gelukkig en gezond bent er eigenlijk niet aan het handje is.
Dan heb ik het nog niet gehad over hoe de media ons een beetje brainwashed dat er een ideaalbeeld bestaat. Dan bedoel ik: het perfecte lijf, de perfecte vrouw die eigenlijk vaak ziekelijk mager is, de veel te gespierde man en de focus dat mooie mensen de succesvolste zijn.

En mede door deze manier van denken ben ik ook helemaal fout bezig geweest tijdens mijn transitie.
In mijn eerste stappen naar een vrouwelijk uiterlijk ging ik niet op zoek naar de vrouw die in mij leeft. Nee, ook ik ging het hele cliché beeld achterna om er nog vrouwelijker uit te zien.
Het gevolg was enorm: veel te roze of te onthullende kledij, een dikke laag make-up.
Ik zag er uit als een opgepimpte slet en dit weerspiegelde mezelf niet.
Die make-up obsessie heerst enorm bij vrouwen, velen verstoppen hun ware uiterlijk om een gemiddelde, neppe schoonheid van de boekjes te kunnen bereiken.
Sommige zijn met en zonder make-up 2 verschillende personen.
Pas op make-up is niet slecht en ik vind het zelfs leuk om te gebruiken.
Als de reden enkel is om iets te verstoppen, dan verliest make-up haar toegevoegde waarde. Het is beter en leuker om de mooie dingen te accentueren. Ik heb geleerd dat dat de kracht is van make-up.
Zo was ik dus van een neppe persoon gegroeid naar een andere neppe persoon.
Ik schaamde mij voor mijn mannelijke trekjes. 

Gelukkig is die periode wat voorbij. Dit kwam grotendeels omdat ik begon te merken dat mijn "foutjes" en "mannelijke kantjes" ook terug te vinden zijn bij cis gender vrouwen.
Door op te merken dat andere ook die onvolkomenheden hebben, begon ik zelf een beter zelf beeld te krijgen.
Mijn stem schaam ik me nog steeds voor en thuis heb daar geen last van, dit komt enkel door het constant missen van voornaamwoord door personen die mij enkel horen praten.
Ook dit begin ik stilaan te plaatsen omdat ik wel opmerk dat er veel cis vrouwen zijn met een zware en mannelijke stem en hetzelfde probleem hebben aan de telefoon.

Eindelijk geen dikke laag make-up. Ik kies nu voor kleren die mij flatteerde in plaats van te sexy maakten. Mijn mannelijke trekjes die ik dan voordien verafschuwde leerde ik een plaats geven. En de drang om mezelf te veranderen met plastische chirurgie is bijna volledig weg.
Ik heb vrede met mezelf en eindelijk trek ik mij nu echt eens niets aan van wat andere denken over mijn uiterlijk en voorkomen.

Ik heb ook door mijn genderdysforie altijd een complex gehad met dat zaakje daar beneden. Ook als andere praten over mijn grote stap, heerst de grote vraag op hun tongen: "En wat zit er nu wel of niet in je broek?" 
Ja hoor, dat maakt je man of vrouw. Dat beeld is er toch nog steeds ook bij transgenders. Ook ik dacht zo.
Gek genoeg is er weinig verschil tussen het geslachtsdeel van een man en een vrouw. Uiterlijk kennen we wel de verschillen en mannen hebben geen baarmoeder.
Hier komt die dan: de penis en de clitoris zijn bijna technisch gezien identiek!
Je leest het goed, bijna geen verschil, de clitoris ligt wat dieper ingewerkt.
Die is dus al geëlimineerd.

Ik ben lesbisch, waarom dan zo een drang om iets te laten weghalen dat eigenlijk juist een meerwaarde is bij lesbische sex.
Die vraag heeft me lang gespeeld, mijn genderdysforie dreef me ook naar daden dat ik met een mes klaar stond om het zelf even op te lossen.
Ben ik nu blij dat het allemaal goed hersteld is en gezond is.
Want om het even vulgair te schrijven. Bij lesbische sex heb ik dat gat dat dagelijks moet gedilateerd worden niet nodig.
En die penis is dan eigenlijk een grote clitoris!

Het hele idee dat leeft onder de meeste van ons en ja ook onder transgender personen, dat wat tussen je benen zit maakt wat en wie je bent klopt niet.
Er zijn vrouwen met een clitoris zo groot als een mini penis en er zijn penissen die niet veel groter zijn dan een clitoris.
Er zijn vrouwen door medische redenen vaak die ook geen baarmoeder of eierstokken hebben, dat maakt hun toch ook niet minder vrouw.
Zoals ik al eens geschreven heb, het man en vrouw zijn en alles wat er wel en niet tussen ligt, zit vanbinnen. In je gevoel, je mentale beleving.
Niet datgene waar velen rond geobsedeerd zijn.

Toch had ik bijna gekozen voor de operatie om "compleet te zijn" en "om een ware vrouw te zijn". Maar daar zit dus niet de essentie. Ik had bijna mijn ware ik vernietigd door de perceptie van de maatschappij en het idee van onze cultuur wat man en vrouw zijn is. Gek toch hoe ver je jezelf kan laten beïnvloeden door de omgeving een maatschappelijke normen en daardoor nep wordt. Gelukkig is het bij mij nooit zo ver gekomen.
Een verhaal dat je nooit hoort is dat er transvrouwen spijt hebben van de operatie, ik geloof dat die verhalen er wel zijn. En die spijt zal waarschijnlijk gedreven zijn doordat ze hun ware keuze niet gemaakt hebben maar wat de verwachting van de omgeving was.

Natuurlijk als je op een man valt, lijkt me om praktische redenen wel een grote meerwaarde om daar beneden een aanpassing te laten gebeuren.
Ikzelf kies in de toekomst wel voor orchidectomie, dit is omdat ik dan niet meer die zware hormoon blokkers moet gebruiken en bij het dragen van een bikini zijn die balletjes niet zo praktisch. Ze liggen toch volledig stil en hebben geen functie meer naar mijn weten.

Dan vraag je jezelf nu af, de veranderingen die ik nu heb ondergaan heb, of ik die dan voor mezelf gedaan of voor de rest?
Een heel moeilijke vraag. Ik wil door de omgeving aangezien worden als een vrouw omdat ik mij zo voel. Pas later in mijn transitie merkte ik dat andere mij maar moeten accepteren voor wie ik ben en mij dus niet mij vrouwelijker moet voor doen dan ik ben.
Aan de andere kant heb ik minstens 25 jaar mijn vrouwelijke kant verdrongen. Die kant laat ik nu los op de wereld en dat is de verandering die je merkt.
Ook de keuze om hormonen te gebruiken past in dat het verhaal. Ik was niet gelukkig met mijn mannelijk lichaam dus heb ik die keuze gemaakt om die verandering door te maken. Niet voor andere. De drijfveer moet voor jezelf zijn en omdat iets in jou zit. Doe nooit iets voor een ander of omdat je jezelf gaat vergelijken met een ander.

Gelukkig ben ik nu echt, een echte vrouw die trots is op haar lichaam. Ook trots op mijn ruwere kantjes, dat maakt dat ik een echte ik is.