Hoor ik er nog bij?

Samen genieten ik en mijn vriendin zoals ieder "normaal gezin" van ons gezinnetje.
We doen uitstapjes, hebben gesprekken met elkaar, gaan werken, eten, we hebben een huis met veel liefde en ik kan nog meer van dat soort zaken opnoemen waar gezinnen zich in herkennen.
Maar wat is een "normaal gezin"?
Wij ervaren ons gezin als compleet normaal, het feit dat we 2 vrouwen, met onze 2 kinderen zijn zien wij geen probleem in. We ervaren dit ook niet als anders of raar.

Na of tijdens een transitie die je, als transvrouw en iedereen rond jou meemaakt, wordt echt duidelijk dat "normaal" bij veel mensen enorm afgelijnd is.
Voor mijn transitie waren wij voor de buitenwereld een koppel bestaande uit een man, een vrouw en 2 kinderen. Niets waar men zich onwennig door voelt of vragen door stelt.
Tijdens mijn transitie waren de ervaringen wel even anders.
Toen we dan buiten kwamen was het echt alle ogen op ons gericht.
We wisten wel dat dit ging gebeuren maar de impact die dat nastaren heeft is enorm.
Dit omdat we niet meer binnen het standaard profiel van een man en een vrouw vielen.

Mijn zelfvertrouwen werd compleet gekraakt zodat ik een dagelijks gevecht had met de starende ogen en mijn zelfbeeld opkrikken.
Nu pas begon ik te beseffen wat dat met een mens doet.
Je kent dat misschien wel er loopt iemand op straat met een zeer opvallende handicap of brandwonde en onbewust wordt een stuk van je aandacht weggesluisd om, al is het maar kort, even te staren. Dit gebeurt vaak zonder slechte bedoelingen.
Nu was ik of beter gezegd, waren wij het middelpunt van de aandacht.
Ook voor mijn vriendin was dit heel zwaar, ze was altijd een grijze muis en nu krijgen we al die aandachtige blikken. Het heeft daarom ook een enorme impact op je relatie.

Ook merkte ik op dat ik steeds minder meldingen kreeg op facebook, zelfs mensen die mij ontvriendde.
Of vrienden die ik al tientallen jaren kenden durfden nauwelijks nog een woord uit te spreken.
Ook het aantal likes  dat ik kreeg op een bericht dat ik deelde zakte van 30 naar maximum 5.
Ik was te raar geworden voor de andere, terwijl enkel mijn uiterlijk en mijn kleren veranderd waren.
Sinds dan leefde ik echt op ons eigen eiland en durfde ik geen mensen aan te kijken met de angst aangekeken te worden. Buitenkomen was geen fijne ervaring en sociale isolatie groeit verder doordat je jezelf nog meer afsluit.

Met vrienden en kennissen voel je verandering. Je voelt aan dat de gesprekken onwennig en geforceerd zijn en dat velen plots niet meer weten hoe ze met je moeten omgaan. Je hebt vaak een gevoel dat je een soort Alien bent waar ze even hun vragen willen aan stellen, een kleine interesse willen tonen uit respect en dan zo snel als mogelijk weer willen weg gaan. 
Je wilt ook geen last zijn voor hun en gaat jezelf niet opdringen, dus verlies je heel veel contact.

Na een jaar hormonen geslikt te hebben was er toch al veel veranderd aan mijn uiterlijk. Ik was beter geworden in mijn kleding keuze, mijn gezicht en huid oogt veel vrouwelijker en ik kreeg moed.
Ook die drie kilogram, compleet fout aangebrachte make-up, maakte plaats voor maximaal een potlood streepje of mascara.
Ik begon voor "de andere" als een echte vrouw voor te komen.
Ik durfde weer stilaan met een iets meer geheven hoofd door de straten te lopen.
Wat een bevrijding was dat, de ogen staren niet meer.... of toch niet meer zo vaak als vroeger.

Doordat ik nu door velen in de samenleving en de omgeving echt gezien wordt als vrouw, beginnen die blikken te verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Het gaf mij meer zelfvertrouwen om mensen aan te spreken en opnieuw contacten te leggen. Mijn sociale beleving begon weer positief te groeien.
Toch wel triestig dat uiterlijk zoveel kan teweeg brengen en je zo kan weg groeien uit de sociale beleving van onze maatschappij.
Dit geld niet enkel voor trans personen die niet heel bevestigend overkomen maar ook voor mensen met een handicap of brandwonden.
Zelfs mensen die door onze sociale norm als lelijk worden gezien hebben hier volgens mij evenveel last van. En we doen er bijna allemaal aan mee.

Het gaat zelfs zo ver dat er echt sociale klassen bestaan door uiterlijk, een man wordt gewoon serieuzer genomen dan een vrouw. Een blanke is meer bevoorrecht dan een niet blanke. Een persoon met een mooi symmetrisch uiterlijk krijgt meer kansen.
Ik heb het echt zelf ervaren.
Laat staan dat je niet binnen de standaard hokjes valt, dan wordt het nog erger.

Iedereen groepeert zich dan ook volgens die hokjes en dat maakt het alleen nog maar erger. Enkel op het werk vloeien die wat over in elkaar en vaak omdat het moet.
Buiten het werk zie je echt alle groepjes die bijna functioneren als stammen uit de oudheid met hun meestal uiterlijke gelijkenissen.
Hierdoor is er nog minder begrip voor elkaar.

Ik ben dus voor de meeste nu een vrouw, wat mij heel gelukkig maakt.
Dit heeft wel gevolgen voor het gezin want nu zijn wij dat Lesbisch stel met 2 kinderen.
En opnieuw merk je dat dit voor velen buiten hun concept gezin en normaal valt.
Overal merk je dat de samenleving gebouwd is op een gezin van man en vrouw.
Op school heb je Vaderdag en Moederdag. Wie krijgt dan het cadeautje op Moederdag en voor wie is het gedichtje voor Vaderdag.
Bijna in elke winkel dat wij iets kopen leggen ons spullen op de toonbank wordt dit als 2 aparte hoopjes gezien.
Zelfs al leggen we alles op elkaar, steeds moeten we zeggen: "dat hoort er ook bij".

Bij het invullen van formulieren staat bijna altijd vader en moeder.
Je merkt dat zelfs onze zo ruimdenkende Nederlandse en Belgische samenleving veel te afgelijnd is rond het gezin.
Constant moeten wij ons situatie toelichten of uitleggen, al hadden 2 seconden er voor nog staan kussen.
En als ze dat horen merk je vaak dat mensen dit moeilijk kunnen plaatsen.

Wij horen er niet bij.

In ons eigen dorp ervaren we ook dat acceptatie en integratie heel moeilijk loopt.
De andere bewoners zijn vriendelijk, net zoals de meeste mensen in de maatschappij maar het mag niet te dicht bij komen.
We zijn nu ook niet de meest sociale mensen, maar proberen toch in contact te komen met mensen en andere gezinnen. Toch we geraken niet in contact met andere mensen of koppels. Alsof er een omheining staat waar wij niet mogen passeren enkel een babbeltje mogen doen.
Vriendelijk en respectvol zijn de meeste wel maar alles wat niet binnen hun "normaal valt" hebben de mensen toch liever niet te dicht bij.
Deels door iedereen zijn gesloten drukke leven maar nu pas ervaar ik dat dit als hetero koppel toch makkelijker was.
Nu wonen wij ook in het norser en meer gesloten Zeeuws Vlaanderen in Zeeland en werken we in het gesloten Vlaanderen wat er natuur niet aan helpt.

Uit ervaring kan ik wel zeggen als blanke man met mooi voorkomen kwamen de sociale contacten bijna vanzelf, ik moest er echt geen moeite voor doen.
Als Hetero koppel werd je er snel bij getrokken of werd je toch vrij snel uitgenodigd voor een koffie. Andere koppels vroegen al een keer sneller om samen te voegen.
Nu is dat weg en om een sociaal leven te hebben buiten ons hokje "gezin met 2 vrouwen" het lesbische koppel, moeten we toch muren doorbreken.
Vaak zijn ze zo dik dat we er niet door geraken.
We horen voor velen niet in hun "Normaal".

We horen er niet bij, toch niet bij de grote meerderheid.
Ons verzet tegen hokjes denken is groot en in het boerendorp dat wij wonen zijn niet velen die ons concept van gezin hebben. Dus hebben wij de luxe niet om enkel in ons sociaal hokje te leven.
Toch zijn we gelukkig, wij voelen ons normaal. Ons gezin ervaren al een zeer normaal gezin. En gelukkig hebben we wel vrienden en kennissen maar het gaat net wat stroever.
En hopelijk komen er nog meer mooie mensen in ons leven en misschien ooit horen we er wel bij als iedereen er rijp voor is.