Mijn zwangerschap, mijn hormonen zijn compleet uit balans!

Ergens eind januari 2019:

We zijn nu een 3 weken verder, de beslissing om geen hormonen meer te nemen voor als een kinderwens nog komt is volledig ingezet.
Het dringt nog niet tot me door welke kwelling ik zal doormaken.
3 weken kan mijn testosteron weer vrij mijn lichaam overwoekeren en elk vrouwelijk hormoon voel ik wegsijpelen uit mijn lichaam.
Wat doe ik mezelf aan, ik voel elke dag mijn levenslust meer en meer wegebben.
Toch ben ik nog steeds gemotiveerd voor mijn doel: voor een laatste keer vruchtbaar zijn.

Ik kon verwachten dat dit zwaar ging zijn maar ik heb het alsnog compleet onderschat.
Elke dag veranderd mijn humeur naar iemand die nog niets zie zitten.
Ik wordt dag na dag verdrietiger met wat er gebeurd daar beneden.
Ik zou blij moeten zijn! Het feit dat alles in leven kom en begint te groeien tussen mijn benen is de bedoeling. 
Maar het druist compleet tegen mijn zelfbeeld in.

Ook begin ik mij elke dag heviger en agressiever te voelen.
Ik zat laats onderweg in de auto bijna elke mede weggebruiker uit te schelden.
Maar ook thuis blijft niemand meer gespaard, elk ding dat nog maar een beetje niet naar mijn zin is, frustreert enorm en uit ik tegen mijn omgeving.
Toch onbegrijpelijk hoe hormonen ook je geluksbeleving beïnvloeden.

Ik voel me vies en mijn genderdysforie is weer aan het toenemen.
De haat ten op zichtte van mijn lichaam groeit weer.
Dit bevestigd wel dat de weg die ik gekozen heb om mijn uiterlijk meer bij mijn innerlijk te doen passen wel de juiste weg is.

6 weken verder.......

Ik stopte een kleine 2 maand geleden met het schrijven van deze blog, ik kon enkel nog negativiteit uitspuwen.
Nu ben ik 2 maand verder zonder mijn magische pilletjes en nog steeds heb ik het zeer zwaar met mijn lichamelijke veranderingen.
Mijn gezicht is nog steeds heel vettig en haargroei op mijn lichaam komt volledig terug.
Ook ervaar ik een bepaald gevoel in mijn lichaam die ik liever kwijt ben.
Ik ben een stuk dominanter geworden en mijn seksuele driften zijn veel hoger dan ik zelf fijn vind... totaal niet hoe ik ben en me goed voel.

Toch voel ik me weer wat rustiger omdat mijn hormoonpijl wel weer stabiel is maar voel me iedere echt vies.

Onderussen...

Meermaals wil ik opgeven maar de kans om ons gezin uit te breiden trekt me er steeds bovenop.
Uiteindelijk 7 maanden verder is er leven gevonden.
Kleine visjes, en zonder verwachting, van de best kwaliteit heb ik kunnen invriezen.
Ondertussen is mijn uiterlijk helemaal de verkeerde richting uit gegaan en wordt het weer tijd voor mezelf.
Onmiddellijk mail ik Professor TSjoen met de melding dat 1 van mijn meest duistere periodes uit mijn leven voorbij is.
Ik mag alles weer opstarten!!!!

Zo snel dat alles voor de sneeuw verdween en alle vieze dingen en haren weer verschenen, zo snelle en nog sneller ging het weer de goede kant op.
Het duurde wel 3 weken tot de eerste effecten er waren maar na een goede 2 maand was alle  schade weer hersteld.
Ik mocht weer op controle voor mijn bloedwaarden, spannend wat mijn bloedwaarden gaan zijn.

Na een zware periode kan ik weer naar de toekomst toe, voor mij heeft het leven een groot half jaar stilgestaan.
Het was veel zwaarder dan de periode en mijn leven voor mijn uiting van mijn ware ik.
En niettegenstaande Julie en ik weer diepe dalen moet hebben overwinnen is zij de steun die me er weer doorgetrokken heeft.

Zonder haar had ik al snel opgegeven.