Moeten wij ons verstoppen?

Op ons laatste reisje naar Italië hebben we echt enorm genoten.
Lekker liggen bakken op de Adriatische kust, de kinderen hadden een heus duikavontuur op zoek naar kreeftjes en krabben.
Natuurlijk aten we regelmatig uit in een heerlijke pizzeria en aansluitend liepen we heerlijk hand in hand op de zoveelste avondmarkt.

Als we op reis gaan naar het buitenland of zelfs in een andere stad, heerst er steeds een lichte angst.
Hoe gaan de mensen reageren op ons? Gaan wij wel hand in hand kunnen lopen zonder in conflicten terecht te komen.
We zijn 2 vrouwen die een koppel vormen en volgens de media is dat in veel landen of zelfs in grote steden in Nederland niet vanzelfsprekend.
Mijn angst wordt door diezelfde media gedreven. Ik hoor heel vaak berichtgeving dat het zelfs in Amsterdam het gevaarlijk is om als LBGTQ koppel hand in hand te lopen.
Laatst nog een koppel in de media zien passeren die belaagd werden.
Een ander koppel helemaal in elkaar geramd door de buren in Gent.

Los van mijn angst heerst er een grote vraag.
Waarom hebben die mensen zoveel last van verbaal en zelfs fysiek geweld op straat?
Hoe komt het toch dat bij ieder interview op straat zo goed als alle LBGTQ koppels niet hand in hand durven lopen?
Ik stel mij de vraag omdat wij nog geen echte negatieve reacties of kritiek hebben ervaren. Wel eens een kijkende blik, ook dat is natuurlijk niet leuk.
Toch valt zelfs dat tegenwoordig goed mee.

Nu zou je denken, ja die zitten altijd thuis of die gaan hun boerendorp niet uit.
Fout! Wij komen heel vaak buiten. We zijn zelfs meer op stap dan dat we thuis zitten.
Ik werk in de buurt van Antwerpen en Julie werkt dicht bij Gent.
Daardoor zijn dat steden waar wij met heel hoge regelmaat komen, ja ook dat berucht Gent.
Ook in Nederland gaan wij graag shoppen in Rotterdam. Mijn roots liggen in Amsterdam dus is dat ook geen stad die ons vreemd is. Onlangs ben ik geslaagd voor mijn diploma, die testen gingen door in Anderlecht bij Brussel. Daar kwamen we dus ook vaak.
Wij maken ook met hoge regelmaat uitstapjes naar andere steden in België en Nederland of de rest van Europa.
Met andere woorden wij komen op veel plaatsen en beperken ons niet tot het "veilige" toeristische of shopping gedeelte.

We hebben als lesbisch koppel ook vaak hand in hand gelopen in achterbuurten of buurten waar veel allochtonen mensen wonen.
Waarom begin ik hier over? Uit een Belgische studie bleek bijvoorbeeld dat bij mensen van Turkse afkomst is maar 48 procent en bij mensen van Congolese origine 45 procent vindt dat homoseksuele mannen of lesbische vrouwen moeten kunnen leven hoe ze dat willen. Dit terwijl bij autochtone personen 90% van de ondervraagde dit vind.

Wij lopen eigenlijk 70% van de tijd hand in hand. Dat zelfs niet alleen wij kussen elkaar heel vaak. Echt mega vaak en soms is het zelfs intiemer dat een zacht kusje.
Wij trekken ons echt niet aan waar we zijn. Natuurlijk blijft alles netjes.
Nog nooit hebben wij negatieve commentaar meegemaakt, laat staan fysieke agressie.
Geen mensen die rare gezichten trekken.
Natuurlijk bij het iets gepassioneerder kussen zie je dat niet altijd :-) .

Ook ik als transvrouw heb nog geen slechte ervaringen. Ik durf op iedere plaats iedere persoon aan te spreken. Als ik hulp nodig heb hou ik mij daar totaal niet voor in.
Altijd hulp gekregen en mensen waren steeds respectvol en meestal vriendelijk.
Laatst in de LIDL liep een gesluierde Islamitische vrouw met haar kind. Dat meisje was best grappig met haar opmerkingen en ik moest lichtjes lachen.
Op dat moment maakt ik ook oogcontact met die vrouw, haar moeder.
Zij keek niet weg, nee, ze lachte heel vriendelijk terug en vond het leuk dat ik zoveel plezier had in het gedrag van haar kind.
Hoe komt dat dan dat wij hier geen negatieve ervaring mee hebben, ik snap het niet.
Zeker niet als je zoveel negativiteit hoort op Facebook, Forums en andere media zoals tv en de kranten.

Zeker in het begin van mijn transitie heb ik wel wat last gehad van kijkende blikken zoals ik al schreef in mijn vorige blog. Dit is naar mijn gevoel eerder omdat het concept transgender iets onbekend is of iets dat ze enkel op "tv" gezien hebben.
Ik vind dat ook totaal niet leuk maar daar heb ik heb daar veel begrip voor.
Het is ook niet dat ze ons daar mee aanvallen, dat gedrag zit in de mens denk ik.
Ik betrap er mezelf ook constant op dat ik kijk naar alles wat buiten mijn norm van normaal valt.

Maar negatieve reactie of agressie kennen wij niet door onze geaardheid of voorkomen.
Zelfs in het buitenland hebben wij nog nooit problemen gehad. Er is steeds op een normale respectvolle manier met ons om gegaan.
We hebben gemerkt dat zelfs in gelovige landen zoals Italië volledige respect is.
Nog een stapje verder nu. In het begin toe ik net uit de kast kwam en begon aan mijn traject wilde ik nog 1 wens vervullen van mijn vriendin.

Naar Egypte gaan!
Omdat ik net uit mijn stoffige diepe kast was gekomen, had ik nog meer een afschuw gekregen ten op zichtte van mannenkleren.
Nu weet ik ook wel dat je respect moet hebben voor de cultuur daar en dat ik ook niet met een mini rokje of een kleedje moest afkomen.
Toch heb ik het risico genomen. Ik heb geen mannenkleren gedragen, enkel vrouwenkleren. Mijn stijl was wel iets genderneutraal om niet teveel conflict daar te hebben. Maar ik kan zeggen dat ik als trans vrouw samen met mijn vriendin in Egypte heb gelopen. Ook hand in hand, kussen met elkaar bewaarde we wel voor binnen de resort muren.
Maar ook bij de Moskee of Madrasa van Sultan Hassan of in de islamitische buurt lieten wij ons handjes niet los en verstopte ik mij niet opnieuw in de kast.
Het gekke was zelfs dat de opkijkende blikken van de toeristen kwamen en de lokale bevolking ging met respect met ons om.

Om nog een omgeving als voorbeeld te geven is "The Qontinent".
Ik heb altijd een zwak hartje gehad voor hardcore en andere elektronische muziek van het zwaarder kaliber.
The Qontinent is een festival waar enkel dat soort muziek gedraaid word en waar je ons bijna jaarlijks vind.
De cultuur die rond hardcore heerst heeft naar mijn weten niet altijd de grootste acceptatie rond LBGTQ gehad.
Toch kom ik weer terug op mijn conclusie, geen negatie aandacht of reacties.
Enkel op Mysteryland heb ik eens meegemaakt dat een man in mijn tiet kneep maar ik vermoed dat dat meer een over geile man was dan een aanval.

Wat wil ik dan jullie brengen met deze blog?
Wees niet bang om jezelf te zijn in het openbaar. Wees trots op je Lesbische, Homo, Hetro of ander soort relatie.
Loop lekker hand in hand, kus elkaar, toon jullie liefde.
Ga niet zo iets moois als liefde verstoppen omdat er eens iemand hier op gereageerd heeft. Geef die persoon of groep niet wat ze willen.
Pioneer als ons en toon de liefde, hou het natuurlijk wel netjes.
Wij gaan onze belager ook wel nog eens tegenkomen, toch zal dat ons gedrag niet veranderen.

Durf er te staan in het leven, durf er te zijn met je partner.
Wij hebben het lot nu al zo vaak getart.
Zoals je leest kan het ook vaak goed gaan en wees niet bang en angstig.
Ik weet dat er nog teveel haat en agressie bestaat tegen over LBGTQ, laat je er toch niet door beinvloeden. Het is ook niet zo ernstig als de media laat uitschijnen.
Als iedereen binnen de LBGTQ cultuur zo open en trots over straat zou lopen, zullen die enkele kortzichtige idioten verliezen. Want door onze angst geven we ze enkel wat ze willen.

Toon jullie liefde zoals ons, loop lekker OVERAL hand in hand en verstop jullie niet.
Het is een recht.