Plots waren we een Lesbisch koppel

Ik heb het geluk gehad van veel steun te krijgen van mijn partner, toch is dit niet vanzelfsprekend.
Dat ik in transitie ga is duidelijk, de veranderen in uiterlijk alleen al zijn indrukwekkend.
Wat minder opvalt is wat de personen dicht bij mij meemaken.
Zelf stond ik er ook niet bij stil hoe hevig en intens dit kan zijn.

Toen we elkaar leerden kennen en later groeide naar een relatie hoorde wij bij de grote grijze massa.

Een hetero koppel, ik val op vrouwen en mijn vriendin heeft nooit vragen over haar geaardheid gesteld en was iemand die haar hart steeds liet veroveren door mannen.
Nooit heeft ze daar vragen over gesteld.

Toen de grote stap was gezet en ik mij begon te uiten als vrouw kwam het moment dat we begonnen te realiseren dat we niet meer in die grijze massa vielen.
Al was het natuurlijk in het begin ook al door mijn opvallende uiterlijk, de hormonen waren nog niet echt aangeslagen en voor de omstaanders was ik gewoon een man in vrouwen kleren.

Het echte besef dat alles niet meer hetzelfde zou zijn kwam pas echt toen we vragen begonnen te stellen hoe we tegenover de buitenwereld als koppel gezien werden.
Ja, plots waren we een lesbisch koppel!

Ik had het daar niet zo moeilijk mee, ik viel op vrouwen en val daar nog steeds op.
Enkel de naam van het beestje is anders en stiekem vond ik het zelfs leuk.
Niet dat ik uitsluit dat ik niets zou kunnen hebben met mannen en mezelf eerder profileer als biseksueel gaat mij hartje toch eerder sneller slaan bij een vrouw.

Bij Julie was dit wel even anders. Zoals ik al zei had zei nooit vragen gesteld bij haar geaardheid.
Door de liefde voor mijn persoonlijkheid en ook het feit dat ze mij nog steeds aantrekkelijk vond en nog steeds vindt, bleef dit niet zo simpel voor haar.
Bij Julie zijn het juist de mannen die haar hartje een versnelling hoger laat gaan.

Maar haar man was ineens geen man meer maar een vrouw.
Zonder dat ze hier bij stil had gestaan en nog minder dat ze hier nood aan had werd ze door haar relatie in een kast geduwd die ze niet eens wist te staan.

Een kast die een enorme inpakt had op haar leven.
Ze was het liefst een grijze muis en nu kon dat niet meer als ze bij mij bleef.
Ook begon ze nu wel hier vragen over te stellen maar de vrouwen die ze voorbij zag komen wekte geen gevoel van interesse of passie op.

Het is dan ook zeer zwaar voor de partner die bij de transgender blijft.
Wij als transgenders kiezen zelf het moment wanneer de veranderingen komen, voor de partner lijkt het meer dat ze aan een race paard hangen en maar moeten volgen indien ze die relatie nog willen laten slagen.

En ja al transgender had je liever gewild dat wat morgen komt al gisteren gebeurt was.
Je vergeet dan ook je partner.
Terwijl ik mij al volledig een trotse lesbisch dame voelde was zij nog naar op zoek naar zichzelf.
Zonder aantrekking naar vrouwen profileerde ze zich als hetero maar ze viel wel op een vrouw in haar relatie.

Dit zorgde voor wat conflicten omdat we op verschillende snelheden dit traject aflegde.
Tot op een zeker moment we een zwaar gesprek hier over hadden.
Ik had het moeilijk omdat indien zij haar als hetero profileerde ik het gevoel had niet als vrouw gezien te worden door haar.
Dit lag heel zwaar want, bevestiging is iets wat vel levensvreugde geeft aan een transgender.
Omgekeerd kan je in de diepste put trekken die je maar kan voorstellen.

Toch ziet ze me wel als vrouw maar worstelde ze eerder hoe ze zelf in het leven staat en noemde ze zichzelf niet hetero omdat ze me niet als vrouw ziet.
Eerder door de aantrekking ze niet had voor andere vrouwen.

Uren hebben we hier over gebabbeld, soms best met wat emotie.
Uiteindelijk kwamen we op een middenweg dat ze toch in een lesbische relatie zitten, eentje waar we best trots op mogen zijn.
Haar geaardheid is eerder biseksueel al is het maar omdat ze toch op die ene vrouw valt, ik dus. Maar voornamelijk wel nog steeds mannen.

Wat ook belangrijk is en wat toch vaak terugkomt, lesbisch, bi, hetero zijn maar woorden.
We hebben de liefde voor elkaar en we moeten niet de focus leggen op de benamingen en hokjes.
Dat we in de hokjes terecht komen kunnen we niet ontkennen maar we moeten daar ook niet naar leven.
Onze onvoorwaardelijk liefde is hetgeen dat telt en enkel dat.

Nogmaals en ik kan het niet vaak genoeg zeggen: JULLIE IK HOU ONVOORWAARDELIJK VEEL VAN JOU. Dankjewel om zoveel van jezelf te geven om ons te doen slagen.

Love you