Terug naar school

Het is bijna 1 september, een grote dag voor onze jongens.
Dit jaar start de school in België op 3 september dus hebben ze nog een paar daagjes vakantie extra.

Daan die nu 10 jaar is mag naar het 5de leerjaar van de lagere school, Lennix 11 jaar,  mag dit jaar naar het laatste en dus 6de jaar van de Lagere school.
Het is best spannend want school brengt toch een pak stress mee. Niet alleen bij de kinderen maar ook bij ons ouders.
De druk ligt enorm hoog naar mijn ervaring. Als ik vergelijk wat de leerdoelstellingen in mijn tijd waren en nu, moeten ze enorm veel kennen en is de manier van testen best zwaar.
Dat is mooi voor leerlingen die het makkelijk hebben zoals Lennix.
Hij heeft een fenomenaal geheugen. Toch had hij zelfs moeite bij de hoeveelheid leerstof dat ze moesten kennen. Zeker voor Frans moest hij enorm veel kennen en leren. Er waren dan ook veel leerlingen in zijn klas die hier op buisde.
Maar leerlingen die meer inspanningen moeten leveren zoals Daan is school een ware marteling. Ze moeten mee met de rest en even snel presteren en ervaren daar veel tegenslagen. Ook leven ze constant met de bevestigingen dat ze minder zijn.

Ik herinner me nog bij het inschrijven dat de nadruk werd gelegd dat ieder kind uniek is en individueel zal benaderd worden.
Niets van waar, we zijn nu 5 jaar verder en de vis moet nog steeds even snel in de boom klimmen als de aap.
Met gevolg dat de vis denkt dat hij niet goed is.
Mensen hebben ook verschillende kwaliteiten en verschillen enorm in wat en wanneer ze rijp zijn om bepaalde taken te leren.
Toch moet ieder kind op het zelfde moment dezelfde taken en disciplines leren. Als je er over nadenkt is dit een heel ouderwetse aanpak.

In Blankenberge is er een school die veel reactie teweeg heeft gebracht. De beruchte Ipad school. Heel Vlaanderen stond op de achterpoten. WAT? Les krijgen op een scherm en niet meer met papier, zitten die kinderen al niet genoeg achter schermen.
Ik vind dat concept prachtig, ieder krijgt de kans om iets te bereiken op hun eigen tempo. Je bent niet meer afhankelijk van de gezamenlijke les en toetsen.
Op die manier kan iemand die nog niet rijp is voor lezen meer tijd krijgen en gespecialiseerde oefeningen  om te helpen. Een kind dat vlotter is in wiskunde kan hoeft niet meer te zitten wachten op de andere en kan meer uitdaging krijgen.

Maar goed, die luxe hebben wij niet en zo een school is al zeker niet in de buurt.
Nu moet Daan naar een logopedist om daar met de zweep gedrild te worden om met de kudde mee te kunnen. Dit is maar een periode deels terug betaald. Nu moeten wij de volle pot betalen en die bedragen zijn zo hoog dat ik mij niet kan voorstellen  dat iedereen dit kan betalen. Het gevolg is dat al tijdens school de norm is hoe meer geld je hebt hoe beter je jou kind kan helpen.

Gelukkig gaat Daan heel graag naar school, toch ben ik soms bang door die constante druk om mee te presteren op sommige vlakken de motivatie ooit plaats gaat maken voor frustratie. De tijd zal uitwijzen. Ik ga hem wel steeds bevestigen dat hij goed bezig is, zijn inzet is enorm.

Lennix heeft dan niet echt leer problemen, daar zorgen zijn autisme en speelsheid voor conflicten op school. Zijn reacties zijn niet standaard maar voor iemand die in het autistisch spectrum is, is zijn gedrag meer dan normaal. We kunnen toch niet allemaal hetzelfde zijn.
Hij zit op een andere school ook hier promoten ze het individu. Als er problemen zijn bespreken we dat met school. Maar als er ter sprake komt dat de aanpak naar hem anders moet zijn door zijn autisme dan is plots onbegrip.
Weer hetzelfde verhaaltje als op Daan zijn school. Alle kinderen moeten allen hetzelfde functioneren. Opnieuw wordt de vis beoordeeld op het klimmen in de boom.
Het antwoord dat we dan krijgen is dat ze de pedagogische en psychologische krachten niet hebben om er rekening mee te houden.
Op de speelplaats is er zelfs bijna geen enkele leerkracht aanwezig.
Dan raadde ze ons maar aan om een andere school te zoeken die hier wel in gespecialiseerd is.
Dankzij het M-Decreet moeten kinderen als Lennix meedraaien op een normale school. Ook zoals bij Daan is een school die aangepast is aan zijn leerbehoefte en gedrag heel ver weg of bijna onbestaand. Dus die optie is onbestaand.

Bijna alle scholen in Vlaanderen functioneren nog zoals een eeuw geleden. Een grote massa klaarstomen als een niet nadenkende productiearbeider die de massa en de baas volgt.
Het trieste is dat die functies vaker verdwijnen en vervangen worden door automatisatie.
De toekomst vergt juist meer om de creativiteit uit de kinderen te halen en hun laten groeien in wat ze wel goed zijn.

Onderwijs is echt de weg kwijt!

Dus met die achterliggende gedachte staan wij als toeschouwers te kijken, troosten en steunen we ons kinderen. Toch moeten ze zelf overleven.
En deze stress speelt bij ons ouders door ons kinderen te zien weg kwijnen bij iets dat ze juist moet helpen groeien.

Ik vind het jammer dat ik zo negatief over school praat, ik had gehoopt dat er evolutie was geweest in de voorbije kwart eeuw, maar nog niets gemerkt.
Toch zie ik het wel positief in, ze komen er wel en als ik zie hoe de mede studentjes worstelen geeft me wel een gerust gevoel dat onze jongens niet alleen zijn.
3 September zal uiteindelijk wel een fijne dag zijn want ze hebben er zin in en wij gaan dit met alle  liefde hun steunen. Alles komt wel goed.