Wat gaat er door mijn hoofd voor een grote onomkeerbare stap?

Eindelijk na lage tijd heb ik nog eens zin om te schrijven.

Er is een hele periode gepasseerd waarin ik geen enkele blog of vlog online heb gezet.
Ik had er even geen tijd en zin in en met ons gezin heb ik genoten van een heerlijke kerstperiode.
Er is ondertussen veel gebeurt en ik legde het vloggen en bloggen niet zo hoog op mij prioriteitenlijstje.
Zo zal 2019 veel spannende dingen brengen. Net zoals ik ook oorspronkelijk mijn orchodectemie heb gepland, maar ik wil alles stap voor stap nemen.

Zo een orchidectomie is voor mij een grote stap naar volledige afscheid van mijn mannelijk lichaam.
Aangezien dit het verwijderen van de testikels inhoud, geeft dit wel veel stof om over na te denken.
Hierbij zou ik ook volledig onvruchtbaar worden.

De afspraken heb al een paar maanden eerder vastgelegd. Eerst moet ik opnieuw naar de psycholoog en later pas na haar goedkeuring naar de uroloog. Na al die gesprekken en alles wat ik al heb gedeeld vond ik het absurd dat ik weer langs haar moest. Aangezien ik niet veel keus had, heb ik maar voor die weg gekozen.

Nu maanden later, de week voor de afspraak met mijn psycholoog, krijg ik plots een gevoel dat ik iets fout doe. Na deze operatie ben ik compleet onvruchtbaar, hier maak ik de beslissing dat ik echt definitief nooit meer kinderen kan krijgen.
Het gevoel was leeg en eng! Dit kon ik niet zo laten gebeuren.

Ook Mijn vriendin Julie zal schrikken dat ik met dit idee kom. 2 Jaar geleden hadden nog een gesprek over kinderen krijgen. Mijn reactie was dat 2 jongens wel voldoende is.
En nu zet ik een deur op een kiertje voor een mogelijke kinderwens net voor het moment alles onomkeerbaar niet zou gebeuren.

1 Ding was nu wel zeker, ik moest iets van geslachtscellen of stamcellen kunnen bewaren.
Toen ik Julie dit liet horen, reageerde zij dat ze eerder een gevoel had dat ons leven wel lekker zit hoe het nu is. Toch was ze wel blij met mijn beslissing.

Na 2 jaar hormonen wist ik niet of er iets mogelijk was, dus mijn eerste reactie was dat dit nooit ging lukken. En welke technieken er zouden bestaan. Op zoek op google naar een e-mail adres van Porf. T'Soen mijn endocrinoloog, hierin legde ik dit voor.
Zijn reactie verbaasde mij!
In dien ik met alle hormonen zou stoppen zou ik mogelijks na 6 maand vruchtbare geslachtscellen hebben, na 3 maand zou alles weer beginnen werken.

Een bepaalde euforie met een nieuwe angst brak los. 6 Maand geen hormonen? Dit lijkt me ook eng.
Deze magische pilletjes hebben mijn lichaam zo laten groeien naar een ik die zich eindelijk zichzelf voelt en nu zou ik weer ruimte geven aan de vieze testosteron. Het idee dat mijn baard en lichaamshaar zou terug komen of mijn borsten weer zouden verdwijnen gaf veel twijfel.
Ook wist ik dat mijn humeur en emotionele stabiliteit die nu wel best goed zat weer door elkaar zou geschud worden.

Na een redelijke twijfel hakte ik de knoop door, ik ga minstens voor 6 maand mijn transitie op pauze zetten en mijn blauwe en witte pilletjes gaan de kast in voor die periode.
Wat het gaat brengen is onzeker want ik vind hier zo goed als niets op internet terrecht.
Ook de wetenschap heeft hier zo goed als geen onderzoek over gedaan dus zal ik deze periode delen in mijn blogjes en vlogjes. Nu aftellen op mijn afpraak in het UZ met mijn psycholoog...