MIJN VERHAAL

Na vele jaren was het eens tijd om mijn complexe verhaal, waar ik mezelf nu pas gevonden heb, eens uit te schrijven. Ik wil dit ook delen om een beeld te geven hoe zwaar het kan zijn om enkel bezig te zijn voor de andere en jezelf te vergeten. Zelfs zo erg dat je vergeten bent dat je niet meer jezelf bent! Mijn genderdysforie staat hierin heel centraal.

Op de lagere school, had ik het heel moeilijk mee met de splitsing die er heerste tussen jongens en meisjes.
Ik wilde ook bij die meisjesgroepen horen, tussen de jongens lukte het wel maar ik voelde me apart, anders dan de rest. Het waren vaak kleine dingen, ik snapte niet en haatte stoeispelletjes, ook voetballen had ik meer een aversie dan de passie die de meeste jongens deelden.
Toch heb ik het er beste van gemaakt en veel vrienden gehad, ik merkte dat er iets "anders" was aan mij maar liet dat niet in de weg staan om plezier in het leven te hebben.

Ik speelde ook wel graag met Lego en autootjes. Ook had ik wel plezier met mijn kasteel van Playmobiel.
Toch was het steeds constructief spelen en in plaats van oorlog in mijn kasteel, kocht ik regelmatig meubeltjes om er zo een leuke huiselijke kasteel van te maken.
Omdat ik toch ervaarde dat van mijn omgeving verwacht werd om als jongen in het leven te staan deed ik dus ook mee met de andere jongens.
Hier begon het compensatie gedrag en dat ging er soms zelfs over.
Omdat ik mezelf niet kende in die brute spelletjes, oorlog spelen, stoer doen en zo voort, kopiërde ik hun gedrag dan maar, vaak ging ik er over om zeker niet op te vallen dat dit niet in mij zat.
Gevolg was dat ik de deugniet en kapoen was voor de leerkrachten, terwijl dit niet helemaal in mij zat.

Toen ik de leeftijd van 8 a 9 jaar begon te naderen begon ik bewuster te worden van het geslacht en specifieker het biologisch geslacht. Dat geslacht op verschillende niveaus bestaat was me natuurlijk op die leeftijd onbekend. Laat staan dat ik 26 jaar geleden op die leeftijd bekent was van het bestaan van transgenders in onze maatschappij. Het dromen van rokjes dragen en het onbegrip van dat worstje tussen mijn benen werd steeds heftiger. Ik stapte rond de leeftijd van 9 jaar naar mijn moeder, met heel veel moed en nog meer angst zei ik haar dat ik niet gelukkig was als jongen en liever een meisje wilde zijn.
Haar reactie was best kort en duidelijk: Jij bent geboren als jongen, jij zal als jongen maar door het leven moeten gaan. Ze voegde nog aan toe dat zij liever een jongen was geweest en dat het leven van een man makkelijker is.
Dus stom van mij om zo gedachte te hebben dat was toen duidelijk.
Ik legde me er maar bij neer en volgde met hangende armen wat mijn moeder mij zei.

12 Jaar en aangekomen in een nieuw hoofdstuk van mijn leven, de middelbare school. Ik zat namelijk in België op school. Nog steeds worstelend met mijn genderidentiteit namen deze gevoelens intensere emoties aan.
Waar ik ook mee worstelde was mij geaardheid want gek genoeg val ik op vrouwen. Toch door alle hokjes heb ik in de zomervakantie voor ik naar de middelbare school wat geëxperimenteerd met een jongen en voelde dat mijn seksuele aantrekking echt naar vrouwen is.
Met regelmaat trok ik in het grootste geheim mijn moeder haar kleerkast open om in  haar kleren te duiken. Het voelde als een bevrijding, tegelijk was het misselijk makend door de woorden die ik als kind hoorde van mijn moeder over mijn gevoelens.
Ik voelde mij waardeloos een mislukking en begon op zoek te gaan naar mezelf.

Nog een drama er bij: mijn ouders gingen uit elkaar. Mijn vader had mijn moeder bedrogen via de toen nieuwe online mogelijkheden. Zo kwam hij in Noorwegen terecht bij een vrouw met 2 dochters.
Minstens 2 maal per jaar ging ik bij hun op bezoek. Ik was zo jaloers op die 2 dochters, net zoals ik steeds jaloers was op andere meisjes en hun leven en laten. Zo stal ik op een vakantie bij mijn vader het slipje van 1 van de dochters. Dit gebeurde toen niemand thuis was, als ik daar alleen thuis was kleedde ik met steeds in haar kleren maar nu had ik iets mee.
Triestig dat het zo moest gebeuren, maar ik had mijn eerste kledingstuk waar ik me bevrijd in voelde.

In de eerste jaren van de middelbare school droeg ik dat slipje met grote regelmaat en had ook al helemaal zelf gevonden hoe ik dat zaakje daar beneden kon wegsteken, tukking heet dat.
Dat er schade kon aangericht worden aan de juwelen kon me niet boeien. Het werd steeds ziekelijker, al in die tijd kneep ik regelmatig alles af. Ik was enorm jaloers op iets dat ik rond 12 a 13 jaar heb leren kennen, Kastraten!
Ja jaloers was ik er op, hun zouden die rotte pubertijd niet doormaken met alle vieze lichamelijke veranderingen.
Er werd negatief en als iets ziekelijk over gesproken maar ik zag het als iets magisch.
En inderdaad de eerste plukjes baard kwamen, ook nog erger die schorre hese stem die de basis ging vormen voor die rotte zware mannenstem.

Alles wat mijn leeftijdgenootjes juist prezen en gelukkig maakte, maakte mij diep bedroefd.
Met mijn slechte kennis over gender wist ik nog steeds niet dat er wel mogelijkheden en kansen zijn om je uiterlijk te laten overeenstemmen met je innerlijk zodat iedereen je eindelijk kan zien zoals je bent.
Nee dat wist ik niet, het enige nieuwe dat ik in dit verhaal leerde op 14 jarige leeftijd was iets via porno.
Shemales, wat was me dat een vrouw met mannendelen? Compleet onder de indruk wat mogelijk was in de medische wereld zag ik eindelijk een lichtje.
Stiekem begon ik te dromen om mijn lichaam aan mijn geest aan te passen, maar door de negatieve houding van mijn omgeving en enkel een seksueel beeld hier over te hebben door die porno bleef ik diep in de kast, heel diep.
Ik wilde niet enkel een nep seksobject zijn, en daar komt nog bij dat in tussentijd een transgender in het dorp was (Simmoneke) en deze totaal niet meer als serieus werd gezien door het dorp en omgeving en eerder een persoon van spot was. Zeer triestig, gelukkig is al veel veranderd.

Ook de vriendengroep waar ik in terecht was gekomen was geen groep die mij hier in echt zou steunen. Constant werd er gelachen met alles wat niet binnen het standaard hokje viel.
En omdat ik mij zo slecht in mijn vel voelde zwakte mijn schoolresultaten steeds verder weg.
De enige vrienden die overbleven hielpen niet bepaald om te groeien in het leven en ik kwam in een neerwaartse spiraal van drugs, uitgaan, drank en stoerdoenerij terecht.

Ook door mijn technisch inzicht moest ik van mijn ouders in een technische richting volgen op school.
Oké, ik heb wel veel technisch inzicht maar was daar doodongelukkig, een richting in iets sociaal of creatief had lag mij veel meer, iets als zorgkundige of zo. Dat zagen jammer genoeg niet in mij.
Ook de sociale wereld waar ik in terecht kwam door die technisch richtingen zorgden enkel dat ik een gedrag vertoonde dat enkel diende om er bij te kunnen horen en niet op te vallen.

Er bleef tegen mijn 18 jaar niets meer over van mijn leven en had ook niets meer om trots of gelukkig op te zijn.
Met hoge regelmaat verminkte ik mezelf vaak en zeker daar beneden.
Ook durfde ik het aan om regelmatig met een rood hoofd wat vrouwen kleren en make-up te kopen en als ik dan alleen thuis was, leefde ik me helemaal uit, dan voelde ik mij even vrij.
En soms zag ik mij in de spiegel en schaamde mij, achteraf gezien is dit omdat er zoveel negativiteit rond genderdysforie heerste in mijn omgeving want op die moment was ik echt maar verdrong dat.
Met hoge regelmaat gooide ik alles weg om dan weer weken later met mijn rooie hoofd in de winkel te staan en dit ging eigenlijk door tot ik uit de kast kwam.

Ik kreeg wel door dat ik iets met mijn leven moest doen, ik zocht een job kreeg een serieuze relatie en hier groeide iets heel moois uit. De grote reden waarom ik zelf blij ben dat het alsnog zo lang geduurd heeft om uit de kast te komen. Mij zoon, mijn grote trots. Was ik eerder uit de kast gekomen was mijn leven anders gelopen.
Maar gelukkig was ik toch niet, hierdoor strandde mijn relatie, ik liep met veel frustratie.

Nu deed ik mijn stoute schoenen aan en maakt een afspraak bij een normale psycholoog in Eeklo.
Volle moed en veel angst ging ik naar die persoon om mijn verhaal te doen. Ik wist ondertussen op 26 jarige leeftijd dat het een naam had: "genderdysforie" en dat je als biologische man met een vrouwelijk innerlijk een mooie vrouw kon worden. Met die gedachte zag ik het zitten om de eerste stap te zetten, met iemand praten.
Wat viel dat vies tegen, die psycholoog had er geen kaas van gegeten en stuurde me met lege handen naar huis.
Enkel wat waarschuwingen hoe negatie de maatschappij er tegen over stond was alles wat hij me meegaf.
Het was 2009 en is het nog steeds zo moeilijk om serieus genomen te worden?

Dus ging ik maar door met mijn leven, om mijn zachte kant nog meer weg te steken in de kast ging ik ijshockey spelen, niet dat vrouwen dit niet kunnen spelen maar alles wat super stoer was ging ik doen.
Gewoon Skiën zat er niet in, nee ik ging Freestyle Skiën. Over hoge jumps 360° draaien, rails nemen en veel vallen en in het ziekenhuis terecht komen, maar ik was een stoere man......die diep vanbinnen ongelukkig was.

Terwijl ik ondertussen wel succesvol was op het werk en leidinggevende functie kreeg, een mooi salaris. Een eigen huis gekocht, mij zoontje kwam om de week een week bij mij. Heel veel reizen.
Alles wat ik van droomde had ik en nog steeds ongelukkig, niemand zag dat want ik had steeds een brede glimlach op mijn gezicht. Ik dacht dat het zo hoorde!

Dan in 2015 gebeurde iets waar ik zelfs al helemaal niet meer voor open stond na mijn breuk met de moeder van mijn zoon. Ik verloor mijn hart aan de mooiste persoon ter wereld, waarom dat was zou later uitwijzen.
Mijn huidige vriendin kwam in mijn leven. We hadden het mega fijn in mijn klein huisje dat ik eigenlijk voor mij en mijn zoon had gekocht. Deze wending in mijn leven had ik niet verwacht.

Na 8 maanden planden we samen met onze 2 super zonen een tent reis naar het Gardameer.
Het was een droomreis en iedereen genoot enorm van het warme water, de zalige zon en het plezier en de liefde dat we samen beleefde.
We dronken elke avond gezellig ons wijntje met een leuke babbel tot diep in de avond.
Plots vroeg mijn vriendin: "ik denk dat je me gaat verlaten!". Ik begreep helemaal niet wat ze daarmee bedoelde. Ik heb mij nog nooit zo verbonden gevoeld aan iemand, met haar wil ik echt mijn leven eeuwig delen. Waarom denkt ze dat dan?
Dus vroeg ik haar wat meer uitleg. Daarop antwoorde ze dat na die 8 maanden haar een enorm vrouwelijke manier van bewegen en denken haar is opgevallen.
Volgens mij ga je me verlaten voor een man, dat was ze zeker.
Ik kon mijn geheim niet voor mij houden als ik deze relatie wil doen slagen, maar wat als ze er totaal geen begrip voor had of nog erger mij maar als een mafkees zien?

Ik vond het de beste keus om toch maar eerlijk te zijn en ik zei mompelend: Ik voel me niet goed in het lichaam dat ik heb. Het komt helemaal niet overeen hoe ik mij voel en mezelf ervaar.
Jarenlang heb ik steeds geprobeerd te leven hoe de sociale normen en cultuur verwacht hoe ik mij als jongen en man moet gedragen. Uit angst voor de reacties, verlies van mijn kind of het idee om weg te kwijnen als iets naars, een freak in een donker hokje van de laagste laag van de maatschappij.
Nee ik ben eigenlijk geen man, maar een vrouw verstopt in een mannelijk pakje die het showgehalte hoog houd, soms heel hoog.

Haar reactie was niet wat ik verwachtte, "waarom heb je dan altijd iedereen inclusief jezelf altijd voorgelogen? Je bent niet echt!
Met tranen moest ik haar volledig gelijk geven en voelde me enorm schuldig, het was waar ik had 25jaar iedereen voorgelogen en hoe?
Wat nu?
Zij vond dat ik maar eens mijn diepe gesloten kast met alle mogelijke sloten maar eens moest ontgrendelen en rustig open maken.
Echt als vrouw in de wereld staan en hopelijk genoeg bevestigend overkomen dat andere mij ook zien als een vrouw op termijn, een onmogelijke droom. Je kent het wel zo een droom als kunnen vliegen zonder enige hulpmiddelen. Iets wat volgens mij onmogelijk was.
"Je moet doen waar je jezelf goed in voelt", zei ze.
Ok zal mijn ware kant naar boven laten kom, maar je weet toch wat dat betekend?
Hoe dan met ons, was mijn grote vraag
We zien wel, was haar reactie en daarmee eindigde ons gesprek.

Na de vakantie brak een zware en onzekere tijd aan. Ik moest compleet mezelf opnieuw vinden.
Ik was al heel mijn leven op zoek naar mezelf maar omdat ik het zoveel had afgeremd moest ik de ware ik volledig terug vinden.
Eigenlijk terug naar mijn 8 jaar en heel mijn levensproces opnieuw doorlopen.
Zo was het ook, ik mocht na 6 maand op mijn eerste intake gesprek bij het genderteam in het UZ Gent. Ik was al zo erg dat meisje van een jaar of 10, met een overdreven aantrek naar de kleur roze.
Kledij was schattigheid de norm en over de manier waarop ik make-up gebruikte zwijgen we maar helemaal. Ik koos een naam, eentje die niet zo ver van mijn oorspronkelijk naam lag, zodat ik er nog steeds mij er mee gebonden zou voelen.
Ook vertelde ik het aan al mijn naasten, deelde het op Facebook en ook op mijn werk kwam ik er mee naar buiten. Ik heb veel geluk gehad en heb overal veel steun en respect gekregen. Ik ben dan ook iedereen zo dankbaar die mij in dit proces gesteund heeft. Vooral mijn vriendin want die we zien wel bleef, maar zij ook.

Nog eens 6 maand later werd mijn hormonenkuur opgestart. Hier startte mijn pubertijd, de 12jaar was aangebroken en het was tijd om naar mijn 18jaar te groeien.
Nooit gedacht dat ik die pubertijd nog eens moest meemaken, ditmaal wel zonder negatieve ervaringen.
De dingen waar ik zo een ongenoegen en afschuw voor had, verdwenen zachtjes aan.
Ondertussen kwamen dingen tevoorschijn op mijn lichaam waar ik alleen kon van dromen.
Wat moet mijn vriendin toch veel op haar tanden gebeten hebben.

Ook mentale beleving en uiting veranderd meermaals, wat je eerst beweerde niet zo te zijn.
Het begint al in de eerste periode, de Real Life periode noemen ze dat ook, het is de periode dat je volledig in het gewenste geslacht leeft om te zien of je het wel aankan.
Hierin bloei je helemaal open en alle ideeën, ook foute ideeën, die je hebt van het gewenste geslacht komen tot uiting. Dit was toch bij mij, hoe gek je laat langs de ene kant de hokjes los, langs de andere kant bouw je je hele leven rond ideeën die uit hokjes bestaan.
Je bent even totaal jezelf niet meer.

Dan wat gebeurt in je pubertijd is niet normaal wat er met je beurt, mentaal en fysiek verander je zoveel.
Als transvrouw moet je zeker niet altijd onder doen voor biologische vrouwen denk ik. Hierin krijg je een soort vorming die de meeste in hun pubertijd ervaren, want plots is alles opnieuw voor de eerste keer.
Heel veel moet je opnieuw leren verkennen. Bijna iedereen gaat anders met je om en ook de negatieve kanten van het vrouw zijn komen naar boven.
Eerst beweerde ik hoog en laag dat er niets negatief over het vrouw zijn bestaat, nu kan ik wel het één en ander opnoemen.
Toch ervaar ik het meestal niet als negatief, toch niet zoals ik alles als man ervoer.

En nu kom ik stilaan uit die pubertijd, de bloem is bijna open gebloeid, het is wel een proces van vele jaren en dat nog  vele jaren zal duren.
Toch ben ik uiterlijk al bijna voldoende gegroeid dat vrede kan sluiten hoe ik er uitzie. Natuurlijk is er detail dat altijd beter kan. Dit zonder enige operatie, enkel met de blauwe pilletjes en de witte mannenremmers.

Ik ervaar echt dat ik heel vaak bevestigend als vrouw voorkom, zelfs vaak als ik een deel van mijn verleden vertel hadden bepaalde personen niets door.
Bijna altijd zijn dit mensen die me niet kende als de neppe ik.
Toch ben ik echt alle mensen die rond mij leven zo dankbaar dat mijn leven er zo mooi mag uitzien met zoveel respect. Voor hun is dit vaak een even zwaar of zwaarder proces.
Hun verloren iemand, iemand die nep was, maar iemand die ze 25 jaar vaak liefdevol gekend hebben. Die was wel gestorven.
Tegelijk was iemand geboren of herboren, voor hun allemaal was dit waarschijnlijk een beetje een nieuw persoon. Zo ervaar ik het zeker niet maar zal het wel deels zo zijn als je denkt wat je meemaakt in je transitie.
Of de personen of persoon die ik, zonder echt hun eigen keus te geven, in een kast heb geduwd en toch die mij de meeste steun heeft gegeven van mijn leven.
Ik kan echt zeggen, Julie jij bent mijn zuurstof, jij hebt me laten leven.
En we zien wel, is bijna al drie jaar gelukkig met een gezin, ondertussen in een veel groter eigen huis, verloofd en nog steeds enorm verliefd.